Josafat

Josafat, qu'a sa parucion en 1906 levèt un brave rambalh, conta las amors estrambordadas de Josafat, lo reguèrgue campanièr de la catedrala de Girona, innocent e brutal, e Joseta, la filha abramada de plasers que n'a son confle, de se languir al bordèl, e cèrca dins los braces de Josafat d'i sadolar sa fam inabenabla. L'istòria, d'un requist e sorne erotisme qu'a son moment trebolèt pro de legeires, se passa dins lo recinte sacrat de la catedrala e marida d'elements folclorics e mai romantics —coma Notre-Dame de Paris, lo roman de Victor Hugo— ambe lo decadentisme malautís e crudèl que trauquèt la sensibilitat europenca sus la tombada del sègle. Escrich dins una lenga druda e galharda qu'òm etiquetèt de «lenga mascla», Josafat es vengut un classic, a costat d'Els sots feréstecs (1901), de Raimon Casellas; Drames rurals (1902) e Solitud (1905), de «Víctor Català», o Marines i boscatges (1904), de Joaquim Ruyra.

Prudenci Bertrana (Tordera, 1867 – Barcelona, 1941), romancièr, narrator, òme de teatre e pintre, fa partida d'aquela generacion de narrators qu'en plena passa modernista, a la tota debuta del sègle XX, balhèt a las letras catalanas un bon pro de caps d'òbra del roman simbolic. Coma romancièr, Bertrana publiquèt d'en primièr Josafat (1906) e Nàufrags (1907), e plan mai tard Jo! Memòries d'un metge filòsof (1925) e la trilogia Entre la terra i els núvols (1931-1948). Coma narrator, es l'autor de nombroses recuèlhs coma Proses bàrbares (1911), La lloca de la viuda (1915), Els herois (1920), El meu amic Pellini i altres contes (1923) o L'ós benemèrit i altres bèsties (1932), ont balha, atendresit, lo pichòt monde de la feruna, los caçaires e la paisanalha.